จุดเปลี่ยนทิศทางชีวิต (Wake up)

            ชีวิตของข้าพเจ้าดำเนินไปด้วยความหลงอย่างแน่นหนาเป็นระยะเวลา ๓๐ ปีเต็ม  แม้จะสงสัยว่าคนเราเกิดมาทำไม สิ่งที่ดีที่สุดที่ควรทำคืออะไรกันแน่ และก็พยายามค้นคว้าหาคำตอบด้วยการศึกษาจากวิชาการทางโลก เช่น ชีววิทยา และจิตวิทยา  แต่ก็ไม่อาจตอบความสงสัยนั้นได้  จนหลงสรุปเอาเองว่าชีวิตที่ดีที่สุดก็คือ การได้มีความสุขในชีวิตครอบครัว  การได้มีอาชีพมั่นคง  และการมีชีวิตชีวาเพราะได้เสพสิ่งต่างๆ ตามอารมณ์ (แต่ก็ไม่เบียดเบียนผู้อื่น)  ข้าพเจ้าจึงตั้งเข็มทิศชีวิตไว้ว่าควรจะมุ่งไปในทางนั้นอย่างจริงจัง โดยไม่เคยเหลียวมองว่าความรู้ทางพุทธศาสนานั้นมีหลักคำสอนอะไรที่ลึกซึ้ง น่าสนใจ และมีคุณค่าต่อการดำเนินชีวิต  นอกเสียจากว่าเป็นแค่เรื่องศีลธรรมอันเป็นมาตรฐานในการใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่น  ซึ่งโดยส่วนตัวข้าพเจ้าเองแม้จะไม่ใช่คนดีจนน่ายกย่อง แต่ก็ไม่ถึงกับว่าเป็นพวกด้อยศีลธรรม  จึงทำให้คิดว่าถ้าพุทธศาสนาสอนเพียงแค่ด้านศีลธรรม ก็ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไร  เพราะเรามองไม่เห็นเลยว่าชีวิตมันจะยุ่งยากอะไร
            For 30 years, I lived my life with delusion that I did not know how to live my life appropriately and meaningfully and I also spent my time with infatuation focusing on sensual pleasures. I wondered why we were born and what the best thing we should do was; therefore, I tried to search for answers to these questions by studying science in various fields such as Biology and Psychology. However, I couldn’t find the right answers to these doubts. I mistakenly concluded that the perfect life was to have a happy family life, to have a secured job, and to enjoy the pleasure of life (by not putting others in trouble). I decided to follow that path deliberately by ignoring the profound teaching of Buddhism which is fascinating and valuable for living our lives. I regarded the Lord Buddha’s Teaching as standard morals in living with others. Personally, I was neither an outstanding respectable man, nor a low moral person. Therefore, I reached a conclusion that if Buddhism teaches us only morals, then it is not interesting because we, as all humans in the world full of infatuation, can still live with all our desires fulfilled without bothering others.

            จนเมื่อได้มีโอกาสไปวัดด้วยเหตุผลเพราะมีพี่คนหนึ่งชักชวนว่า “ไปปฏิบัติธรรมไหม” (ทั้งๆ ที่ไม่เคยสนใจฝักใฝ่ในเรื่องนี้มาก่อน) จึงได้มีโอกาสสัมผัสประสบการณ์แปลกใหม่  ซึ่งสาเหตุที่เขาชวนเราก็เพียงเพราะว่าเราได้เอ่ยปาก "พูดเล่นๆ" ไว้ก่อนหน้านั้นเพียงสองสามวันว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจะเรียนแล้ว (ช่วงนั้นเรียนเพื่อเตรียมทำธุรกิจส่วนตัวจบพอดี) ก็เลยคิดว่าจะไปเรียนนั่งสมาธิ  และมันจึงเป็นจังหวะเวลาที่ประจวบเหมาะลงตัวพอดี ก็เลยได้ไปตามคำชวนนั้น
            I had a chance to go to a temple when one of my acquaintances persuaded me to practice dharma. Shee asked whether I wanted to “Vipassana”. Though I hadn’t had any interest in this, I accepted her invitation. Therefore, I got an opportunity to have new experience. The reason why he invited me to join him was only that I mentioned to him facetiously a few days earlier that I had nothing to study. At that time, I just finished attending a preparation course on setting one’s own business. Her invitation fitted my time frame so I decided to practice concentration.

            เมื่อเดินทางไปถึงที่วัดกว่าจะเข้าที่พักก็เกือบเที่ยงคืน  พอเข้านอนแล้วก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นราวๆ ตีสี่ครึ่ง  เกิดความคิดขึ้นมาทบทวนว่า  “นี่เรากำลังมาทำอะไร  คำตอบก็มีว่า...เรามาปฏิบัติธรรม  แล้วปฏิบัติยังไงล่ะ  ...ก็นั่งสมาธิซิ  ...งั้นก็ลุกขึ้นไปทำซิ”   ข้าพเจ้าจึงได้นำเอาเสื่อผืนหนึ่งและผ้าห่มเดินไปที่ศาลาอเนกประสงค์ชั่วคราวซึ่งมีลักษณะเปิดโล่งทั้งสี่ด้าน และไม่มีใครอยู่ที่นั่น  ปูเสื่อแล้วนั่งลงกราบพระพุทธรูป  คิดอธิษฐานในใจว่า “ลูกไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรกันแน่  สิ่งที่กำลังทำอยู่นี้มันมีจริงและดีจริงๆ หรือ  ถ้ามีจริงก็ขอให้มีสัญญาณอะไรสักอย่างบอกให้ทราบด้วยเถิด”  แล้วจึงเริ่มนั่งสมาธิ  (ไม่ใช่ว่าทำเป็นหรอก)  ขณะนั้นรู้แต่ว่าเริ่มกลัว เพราะอยู่ในความมืดคนเดียว  คิดได้เพียงว่าเขาบอกให้ท่องในใจว่าพุทโธ ๆ ๆ  ก็ท่องอยู่อย่างนั้นไม่ให้ขาดตอน เพื่อจะได้หายกลัว และก็ช่วยได้ ทำให้ใจเราสงบนิ่งไปไม่รับรู้เรื่องภายนอกหรือความคิดอื่นๆ  เมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบหกโมงเช้า ก็คลายออกจากสมาธิ ลืมตาขึ้น แล้วก็เกิดประหลาดใจ เพราะเห็นมี “กระดาษทิชชู่สีขาวพับหนึ่ง” วางอยู่ตรงหน้าพอดี  จึงได้หยิบขึ้นมาดู พบว่าด้านหนึ่งของทิชชู่ผ่านการถูกใช้เช็ดฝุ่นมาแล้ว จึงมีคราบฝุ่นติดอยู่ชัดเจน  ความคิดผุดขึ้นมาว่า  “เออ..สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นี่ก็เหมือนกับเราได้มาชำระจิตใจให้สะอาด”  พอคิดอย่างนี้เราก็เกิดความปีติยินดีกับสิ่งได้กระทำ เพราะสัญญาณที่ได้พบมันสอดคล้องกับที่เราอธิษฐานไว้  (แม้จะรู้สึกสงสัยบ้างเหมือนกันว่าทำไมมีทิชชูมาวางอยู่ตรงนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนนั่งก็ฉายไฟดูสำรวจพื้นแล้ว  แต่เวลานั้นก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเท่ากับการตีความหมาย)  จากนั้นจึงกราบพระแล้วเดินออกมา
            Almost midnight, we arrived at the temple. I went to bed a little later, and woke up around half past four. Some questions came to my mind:

            “What am I doing here?”

                        “I am here to practice dharma.”

            “How?”

                        “Practice concentration”

            “So get up and do it.

            I brought a mat and a blanket to a multipurpose hall. On a mat, I prostrated and communed to the Buddha image, “I am not sure about what I am going to do, and not sure whether concentration is the right thing to do. If it is so, I wish there would be some clues to tell me.” Then I started practicing concentration. (At that time, in fact, I didn’t know how to do it.) I concentrated by thinking of the Buddha through the word “Bud-Dho” to reduce fear as I was alone in the dark. This really helped me out. It made me calm, not being interfered by other thoughts or what happened in the surroundings.

            Until it was almost six in the morning, I slowly restrained the concentration and was surprised because I found a piece of tissue paper right there in front of me. I picked it up and noticed that one side of the paper was filled with dirt. One thought came to me, “What I am doing now is like cleansing my mind.” I suddenly felt delighted at what I had done as this clue matched what I prayed for. Then I again prostrated the Buddha image and left.

            พอเดินมาก็ผ่านซุ้มนั่งเล่น มองเห็นมีบอร์ดความรู้ ก็เลยเดินเข้าไปอ่าน จึงได้เห็น “ภาพปฏิจจสมุปบาท” (ซึ่งไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน) แล้วความคิดก็เกิดขึ้นมากมายอย่างน่าแปลกใจ  จนทำให้ “เกิดศรัทธาต่อพระพุทธเจ้า และตัดสินใจทันทีว่าชีวิตที่เหลือจะมุ่งเดินตามหลักคำสอน” โดยเริ่มตั้งต้นที่การออกบวช    

            I walked past a board and then saw the picture of the “Chain of Phenomenal Cause and Effect” (PATIJJASAMUBBAHT) of which I had no knowledge. Surprisingly, numerous thoughts occurred in my head. At that moment, I had a strong faith in the Lord Buddha and determined that I would follow his Teachings for the rest of my life, starting with ordaining.

              ก่อนอื่นต้องขอบอกกล่าวไว้ก่อนว่า การอธิบายเรื่องปฏิจจสมุปบาทในแง่มุมนี้ เป็นเพียงการกล่าวถึง “ความคิดส่วนตัวที่ปรุงแต่งขึ้นในขณะที่ข้าพเจ้าได้เห็นภาพเหล่านี้ในครั้งแรก”  ไม่ใช่การอธิบายรายละเอียดเรื่องปฏิจจสมุปบาทอย่างลึกซึ้งตามแบบตำรา  (ถ้าท่านใดสนใจจะศึกษารายละเอียดหลักธรรมนี้เพิ่มเติม ก็สามารถสืบค้นได้ มีการเผยแพร่ไว้อยู่มากมาย)  เพราะตอนนั้นข้าพเจ้าเองก็ยังไม่เคยได้ยินคำว่า “ปฏิจจสมุปบาท” มาก่อน  เพียงแต่พอได้เห็นภาพแล้วขบคิดไตร่ตรองก็เกิด “รู้สึกสลดกับชีวิตตัวเอง เห็นความหลงของตัวเอง และเห็นภัยในวัฏสงสาร ตลอดจนบุคคลและสัตว์อื่น”
              By the way, when I talk about the Chain of Phenomenal Cause and Effect, it’s only my thoughts when I looked at that picture for the first time. It’s not a profound explanation of the Chain of Phenomenal Cause and Effect. (If you are interested in the Chain of Phenomenal Cause and Effect, you can search for more detail from various sources.) At that time, I had never heard the Chain of Phenomenal Cause and Effect before. When I looked at that picture and contemplated, I felt sorry about my life, realized the distortion and misery of the cycle of rebirth.

             ตัวเรานี้เหมือนหมูที่คอยตะกละตะกลาม กินไม่รู้จักอิ่ม เสพไม่รู้จักพอ “โลภ” อยากได้อยู่เป็นนิตย์ ใช้ชีวิตวิ่งตามความอยากอยู่ร่ำไป   ตัวเรานี้เหมือนงูที่คอยจะทำร้ายผู้อื่นเพื่อหวังผลประโยชน์แก่ตัวเอง “โกรธ” ไม่พอใจสิ่งไหนก็พยายามทำร้าย ทำลาย หรือกำจัดสิ่งนั้น  และตัวเรานี้เหมือนไก่ที่คอย “ลุ่มหลง”ไปกับความสวยความงาม ความเพลิดเพลินในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส   “ตัวเราเอง หรือมนุษย์คนอื่น หรือแม้กระทั่งสัตว์โลกอื่นๆ ทั้งหมดก็เป็นกันอยู่อย่างนี้”  ไม่เห็นมีใครที่ไม่มีลักษณะสามอย่างนี้เลย  คนเก่ง คนฉลาด คนโง่ คนรวย คนจน คนมีเกียรติยศชื่อเสียง  ต่างก็ยังคงตกอยู่ในวังวนของอุปนิสัยเหล่านี้
             We are like a greedy pig that has never been fulfilled from taking. We feel endlessly greedy. We let our desires lead our way of life. We are like a snake that always hurts others for the benefits of ourselves. We destroy whatever that makes us feel angry. We are also like a hen that is always infatuated with beauty and joy of senses. All people, animal and creatures feel the same way. All of us, the genius, the fool, the rich, the poor, or honorable people, have and repeat ourselves in all these three characters.

            มีทางอยู่สองทาง ทางหนึ่งคือ “ฝ่ายมืด” ไล่ฆ่า ไล่ทำร้าย เบียดเบียนกันอยู่ในโลก เหมือนกับที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน  อีกทางหนึ่งคือ “ฝ่ายสว่าง” หลีกหนีจากการทำร้ายกัน ออกบวชเป็นสมณะ ปฏิบัติตนจนบรรลุคุณธรรมชั้นสูง  ไม่ต้องคอยตกอยู่ใต้อิทธิพลของความโลภ โกรธ หลง อีกต่อไป  “แล้วเราจะเลือกฝ่ายไหน”
            There are two alternatives. One is the dark side: killing, hurting and exploiting each other as being seen every day. The other is the bright side: avoiding hurting others, ordaining and practicing dharma until reaching the level of lifting oneself above greed, anger and infatuation. Which way should we go?

            การประพฤติชั่วอย่างฝ่ายมืด หรือประพฤติดีอย่างฝ่ายขาว “นำไปสู่การเวียนว่ายตายเกิด” ในภพภูมิต่างๆ  ถ้าทำชั่วก็ไปฝ่ายนรก  ทำดีก็ไปฝ่ายสวรรค์  แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ “ปรารถนาจะมีพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง” 
            Conducting bad deeds of the dark side or good deeds of the bright side leads us to the rebirth in different stages. With bad deeds in the past, we go to hell; on the contrary, with good deeds, we go to heaven. All in all, we need our Lord Buddha as our prominent adherent.

            เกิดมาทีแรกเราก็ “โง่ไม่รู้ประสีประสา” ทำผิดทำถูกตามความคิดเขลาๆ จนต้องถูกลงโทษมาตั้งแต่เกิด  เราต้องคอยทำตามแบบอย่างที่ผู้ใหญ่เขาเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอน   พอโตขึ้นก็ประกอบอาชีพเพื่อ “เลี้ยงชีวิต”ตามรูปแบบที่สังคมเขานิยมทำกัน  โดยที่เรา “ไม่เคยเฉลียวใจคิดหรือรู้จักว่าเราเกิดมาแล้วควรทำอะไร” สิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นดีที่สุดแล้วหรือสำหรับความเป็นมนุษย์  เปรียบเหมือนกับลิงได้แก้ว มันไม่รู้จักเลยว่าสิ่งที่มันมีอยู่นั้น (ความเป็นมนุษย์) มีคุณค่าอย่างไร
            Young and naïve when we are young, we have to follow our grown-up’s guidance. Then we earn a living according to the norm of our society without thinking or realizing what we should do in this life cycle. Are we sure what we are doing now is the best we can do. We are ignorant of the value of being human as in a saying, “To hand over a gem to a monkey”. 
 

             พอโตขึ้น ทำมาหาเลี้ยงชีพเป็นแล้ว ก็ “ใฝ่หาเพศตรงข้าม” คอยไปเกี้ยวพาราศีกัน ประจบประแจงเอาอกเอาใจกัน  จนยินยอมพร้อมใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแบบสามีภรรยา  แล้วก็ “สร้างครอบครัว” สร้างชุมชน  ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพื่อการ “ตอบสนองความอยากทางเพศรส”  แต่ชีวิตคู่ก็นำมาซึ่งความยุ่งยากทรมาน ประหนึ่งเหมือน “ถูกลูกศรปักไว้” ดึงออกไม่ได้  จึงได้บำบัดด้วยการ “แสวงหากามคุณอื่น” เพราะคิดว่าให้ความสุข บดบังความทุกข์ได้  แต่แล้วก็ยิ่งหลงติดอบายมุขสิ่งมอมเมาต่างๆ ซึ่งไร้ประโยชน์ อย่างขาดสติปัญญา  เหมือนลิงตัวที่ “โง่หลงยึดมั่นยึดติดกับกามคุณ” ชีวิตจึงดูยุ่งยากมีภาระหาใส่ปากใส่ท้องอยู่เนืองนิตย์ เพราะไม่เคยอิ่ม ไม่เคยพอ ไม่เคยว่างเสียที   ต่างจากลิงตัวที่เป็นอิสระลิงโลดห้อยโหน “ไปอย่างอิสระ” ไม่รู้สึกว่ามีภาระหนักอะไร
             When we grow up, we earn a living, and then look for a person to share our life with. We flirt and please each other. After that, we agree to set up a family, a community to live together to respond to our sexual desires. However, a married life also brings sufferings. It’s like a stuck arrow that we cannot take out. We still look for other sensual pleasures to lessen our sufferings. However, the more we look for them, the more we suffer. This is like a stupid monkey that adheres to sensual pleasures. This leads to difficulties in acquiring pleasures to satisfy oneself because of endless desires. This monkey that ties himself to endless desires differs from independent monkey that can swing himself freely without any burden and anxiety.

             “ความทุกข์ยากทั้งหลายมีขึ้นเพราะการเกิด”  ผู้เป็นแม่ก็ทนทรมานในการอุ้มท้อง  เด็กที่เกิดมาก็จะต้องเผชิญกับความทุกข์อีกมากมายที่รออยู่  ผลสุดท้ายชีวิตก็ดำเนินไปสู่ความแก่ชรา  สิ่งที่เสาะแสวงหาตลอดทั้งชีวิตไม่มีอะไรที่เอาติดไม้ติดมือไปได้  เป็นแค่เพียง “การแบกของหนักอันไร้ประโยชน์”  เหมือนคนหาบตะกร้าเปล่าๆ   “แต่ถึงแก่ชราจนใกล้ตายก็ยังไม่ยอมวางหรือทิ้งไป”   ยังคงยึดมั่นหอบหิ้วไปด้วย  ก็เลยกลายเป็นคนหอบหิ้วตะกร้าเปล่าไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
             All sufferings occur because of birth. The mother suffers from pregnancy. The child experiences a lot of sufferings awaiting him. At the end, he reaches the senility. All he acquires through his life cannot be taken with him when he dies. It’s the act of carrying useless belongings, like people carrying empty baskets. Upon death, they still cannot leave these baskets. It is the useless and endless carry.

            ชีวิตของมนุษย์และสัตว์ทั้งหลายก็เป็นกันอยู่อย่างนี้  ไม่เห็นมีใครเหนือจากสิ่งเหล่านี้  พระพุทธเจ้าเข้าใจเรื่องเหล่านี้ และแสดง บอกสอนเอาไว้ได้อย่างรอบคอบรัดกุม  “พระพุทธองค์เป็นผู้ที่เข้าใจชีวิตโดยภาพรวมทั้งหมด”  ข้าพเจ้าสนใจศึกษาวิชาการทางโลก เพราะอยากหาคำตอบเรื่องชีวิต และพยายามมองหาบุคคลตัวอย่างที่จะเป็นต้นแบบชีวิต  แต่ไม่เห็นนักวิทยาศาสตร์หรือนักจิตวิทยาคนไหนกล่าวถึงหลักความรู้อันนี้  และไม่เห็นมีใครจะน่าเลื่อมใสควรเอาเป็นแบบอย่างเหมือนพระพุทธองค์   เมื่อประมวลดูด้วยสติปัญญาแล้ว ก็เห็นว่า “พระพุทธเจ้าเป็นนักปราชญ์ที่ยอดเยี่ยมกว่าบุคคลทั้งหลายที่ชาวโลกยกย่อง” 
            Humans and creatures’ lives are like this. No one can be released from this cycle. The Lord Buddha understood and explained it thoroughly. “The Buddha saw and understood the entire idea.” I studied world knowledge because I wanted to find answers about life and tried to find my role model. I couldn’t find this principle from any scientist or psychologist, and saw no one that can be more admired than our Buddha. When I intellectually codified all the knowledge, I have realized that our Buddha is the most superb than any other philosophers admired by all people.

            ดังนั้น เมื่อข้าพเจ้าปรารถนาจะดำเนินชีวิตไปอย่างเหมาะสมที่สุดสำหรับความเป็นมนุษย์  ข้าพเจ้าก็ไม่เห็นใครน่ายกย่องเชิดชูยอดเยี่ยมเหมือนพระพุทธเจ้า  ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจทันทีว่าจะดำเนินชีวิตไปตามทางที่พระพุทธองค์บอกสอน  แม้ยังไม่รู้ว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร แต่ข้าพเจ้าก็ยังเห็นว่าดีกว่าเดินตามวิถีของคนอื่นที่ยังเต็มไปด้วยความโลภ โกรธ หลง   ซึ่งรูปแบบวิถีชีวิตที่ตรงและสะดวกก็คือ “การเป็นนักบวช”  ข้าพเจ้าจึงไม่ลังเลอะไรอีก
            As a result, I wish to live my life properly as a human. I see no one more admirable than our Buddha. I immediately decided to follow the Buddha’s Teachings. Though I don’t know the final results, I find this better than following other ways that are full of greed, anger and infatuation. The most practical way to follow the Buddha’s Teachings is to ordain.

            ความคิดทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาที  ไม่ได้เอ่ยเป็นคำพูดใดใดออกมา นอกจากรู้สึกเหมือนกับคนที่กำลังเดินทางอยู่ในความมืด แล้วทันใดก็ “ได้มองเห็นแสงตะเกียงส่องสว่างที่ปลายทางแล้ว” 
            All of these thoughts came to me within a few minutes. I didn’t say a word but I felt like traveling alone in the dark. Suddenly, I saw the light at the end of the tunnel.

            พอเดินออกมาจากซุ้มนั้น  ข้าพเจ้าได้พบกับพี่คนที่ไปด้วยกัน  จึงได้เล่าเรื่องราวให้ฟัง และเอ่ยปากบอกไว้ชัดเจนว่า “ชีวิตที่เหลือ ผมจะออกบวช” ไม่คิดจะใช้ชีวิตไปในทางอื่นอีก
            As I walked away from that board, I met my acquaintance. I told him what I experienced and clearly stated my determination. “I will ordain and be a monk for the rest of my life.” I have no intention to spend my life in other patterns.

*** หลักปฏิจจสมุปบาทนี้เป็นหลักความรู้ที่เป็นกฎธรรมชาติอันเป็นสาเหตุให้ทุกสิ่งมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา (อนิจจัง) โดยไม่อาจกล่าวได้ว่า มีตัวบุคคลใดเป็นผู้บงการสิ่งต่างๆ ได้ทั้งหมด (อนัตตา)  มันดำเนินไปเองอย่างสลับซับซ้อนเสียจนยากจะคำนวณหาเหตุผลได้ครบถ้วน  เพียงแค่รู้หลักนี้ในระดับต้นๆ เท่านั้น ก็บำบัดความทุกข์อันเกิดจากความยึดมั่นถือมั่นได้มากโข  “มนุษย์ผู้มีปัญญาจึงควรศึกษาหลักธรรมข้อนี้ให้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง”
*** The Chain of Phenomenal Cause and Effect  is the knowledge about the truth of nature which results in changes that happen all the time. No one can manipulate these changes. They occur too continuously and complicatedly to figure out the causes. Only elementary understanding of this principle can ease our sufferings from adhering ourselves to all desires. “Human beings with wisdom should thoroughly and profoundly study this Ultimate Reality.”

------------------------------------------------ 
ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านที่มีส่วนในงานแปลภาคภาษาอังกฤษ

English : อ.พรพรรณ บุญพัฒนาภรณ์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย  pornpan_b@hotmail.com

Coordinator : อ.ศรีอร เจนประภาพงศ์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย  srion_jan@utcc.ac.th

Read&Comment : กัลยาณมิตร (Good friends)
Request : ประนอม (Sakunee Upadhyaya, India)  ysakunee@yahoo.com

ด้วยเหตุข้างต้น  คือการมี กัลยาณมิตรผู้ชักชวน (แม้ทีแรกผมไม่ได้คิดจะสนใจ) และ กัลยาณมิตรผู้สร้างธรรมทาน (เพียงแค่ปริ๊นต์กระดาษแผ่นเดียวที่มีภาพปฏิจจสมุปบาทติดไว้ที่บอร์ด)  จึงทำให้ผมได้มีโอกาสพบว่า "ชีวิตมนุษย์นั้นควรดำเนินไปในเส้นทางใดจึงจะคุ้มค่าที่สุด"  

เมื่อผมพอจะมีกำลังก้าวเดินด้วยตนเองได้บ้าง (แม้ยังไม่ได้แข็งแกร่งพอจะเดินตัวปลิวหรือวิ่งได้)  ผมจึงตั้งเจตนาอธิษฐานว่าจะตอบแทนคุณ "กัลยาณมิตร"  ด้วยการสร้าง "ธรรมทาน" เท่าที่จะมีกำลังทำได้ ในระยะเวลา 7 ปีแรกแห่งวิถีสมณะ (ที่กำหนดไว้ 7 ปี เพราะในใจรู้สึกว่านี่คือพอดี ไม่มาก ไม่น้อย)  แมัจะมีความลำบากทางกายบ้าง และอุปสรรคจากสิ่งแวดล้อมบ้าง  ผมก็จะมุ่งมั่นทำต่อไปจนครบช่วงเวลาที่กำหนด
  
"หากไม่ได้พบกัลยาณมิตร และ ไม่มีธรรมทาน  ก็ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไร  ชาวพุทธแค่เปลือกอย่างผม..จึงจะได้รู้จักพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ อย่างแท้จริง"

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "พระธรรม คือ กัลยาณมิตรของพระองค์" 

และ "พระองค์ คือ กัลยาณมิตรของภิกษุ"